گفتا زکه نالیم

با اعتماد‌به‌نفس کامل آمدم زرنگ‌بازی دربیاورم ولی به زمین گرم کوبیدنم! روزگار امروزم را ناصر خسرو هزار سال پیش وصف کرده:

روزی زسر سنگ عقابی به‌هوا خاست/ واندر طلب طعمه پر و بال بیاراست
بر راستی بال نظر کرد و چنین گفت/ امروز همه روی زمین زیر پر ماست
بـر اوج فلک چون بپرم از نظـر تیز/ می‌بینم اگر ذره‌ای اندر ته دریاست
گر بر سر خـاشاک یکی پشه بجنبد/ جنبیدن آن پشه عیان در نظر ماست
بسیار منی کـرد و ز تقدیر نترسید/ بنگر که ازین چرخ جفاپیشه چه برخاست
ناگـه ز کـمین‌گاه یکی سـخت کمانی/ تیری ز قضاو قدر انداخت بر او راست
بر بال عـقاب آمـد آن تیر جـگردوز/ وز ابر مر او را بسوی خاک فروکاست
بر خـاک بیفتاد و بغلـطید چو ماهی/ وانگاه پر خویش گشاد از چپ و از راست
گفتا عجبست این‌که زچوبست و زآهن/ این تیزی و تندی و پریدنش کجا خاست
چون نیک نگه‌کرد و پر خویش بر او دید/ گفتا زکه نالیم که از ماست که بر ماست

خوشبختانه مانند کرگدن پوستم کلفتم؛ افسار زندگی دوباره دستم است و آرامش برقرار.

بدبیاری‌های اخیر در کانادا مرا یاد ده سال پیش می‌اندازد: تابستان 1376، همان سالی که ایران بهار پر‌جنب‌و‌جوشی داشت.

تازه از دانشگاه فارغ شده بودم، وضعیت سربازی‌ام نا‌مشخص بود،‌ دنبال کار نبودم و می‌خواستم بروم «خارج».