شمعدان های ژان والژان

استاد درس الکترونیک 1 آن ترم مهندس «م» بود. ترم پیش هم با همین استاد الکترونیک 1 داشتم که 9 شده بودم. آخر ترم قبل رفتم اتاق مهندس «م» و چون خودم می دانستم در پاسخ نامه چه نوشته ام، به جای اعتراض تصمیم گرفتم ایرادات روش تدریس او را از دید یک دانشجو به شکلی مودبانه مطرح کنم. آقای مهندس از حرف هایم خوشش آمد و گفت تا به حال دانشجویی قدم جلو نگذاشته بود تا با شجاعت اشکالاتش را بیان کند و ازم تشکر کرد.

ترم بعد که نمره های پایان ترم اعلام شد دیدم جلوی اسمم نمره ای نیست و نوشته "مراجعه شود". پشت در اتاق آقای مهندس منتظر نشستم و همانجا نامه ای نوشتم خطاب به استاد در شرح آنچه در این چند سال از هنگام ورود به دانشکده فنی بر من گذشت. نوشتم که مایوس و سر خورده ام و چاره ای جز انصراف ندارم.
وقتی وارد اتاقش شدم، با بی میلی پاسخ نامه ام را ورق زدم. از 100 امتیاز امتحان پایانی، با ارفاق نمره ام 5 شده بود!

دیگر آب از سرم گذشته بود. نامه را به استاد دادم و باهاش درد دل کردم. خیلی متاثر شد. می توانست خیلی راحت مثل اکثر اساتید بگوید "این مسائل به من مربوط نیست!" ولی ایشان با دلسوزی به حرف هایم گوش داد و نامه ام را خواند. فرصت دیگری بهم داد تا دوباره امتحان بدهم.

چند روزی نصفه نیمه خواندم و امتحان دادم. چندان امیدی نداشتم و فکر می کردم مهندس برای رفع تکلیف این کار را کرده. حتی نرفتم نتیجه را پی گیری کنم.
زمان انتخاب واحد ترم جدید فرا رسید. رفتم دانشگاه پیش مهندس. هرگز این لحظه را فراموش نمی کنم: هر دو گوشه اتاق ایستاده بودیم و من با لحنی نا امیدانه نتیجه را پرسیدم. استاد در حالی که سرش را پایین انداخته بود گفت: "نمره شما را دادم؛ برایتان 10 رد کردم!"

گوش هایم چیزی را که شنیدم باور نمی کرد. تنها توانستم بگویم: "ازتان تشکر می کنم؛ شما شمعدان ها را به من دادید!"

در همان چند لحظه متحول شدم. از اتاق بیرون آمدم و با روحیه ای مصمم برای ترم جدید انتخاب واحد کردم.