از رنجی که می بریم

عنوان این نوشته برگرفته از کتابی به همین نام از «جلال آل احمد» است.

انگیزه ای در من ایجاد شد تا درس را به هر ترتیبی شده تمام کنم. خوشبختانه درمان زخم اثنی عشر هم پیدا شده بود تا یکی از زجرهایم کم شود. به زندگی عادی برگشتم.

یک بار برای تمرین مدار منطقی شب را پشت کامپیوتر دانشگاه گذراندم؛ سال 75 دو ترم دستیار آزمایشگاه الکترونیک 1 شدم. به مفاهیم مسلط بودم و برای کمک به دانشجوهایم به قدری علاقه مندی نشان دادم که فکر می کردند من مخ الکترونیکم!

آب رفته به جوی بر نمی گردد: معدلم خیلی پایین، ترم های زیادی تلف شده و شمشیر مدرک معادل تا آخر بالای سرم بود. بالاخره پس از 11 ترم با معدل 12.58 به طور عادی فارغ التحصیل شدم. روزی که تصفیه حساب دانشگاه را گرفتم هنوز باورم نمی شد.

تحصیل در دانشگاه تهران تلخ ترین دوران زندگی ام بود. از آن دوره حتی یک عکس هم ندارم. کابوس های سیاه و ترسناک آن مدت - از نوعی که آدم نیمه شب هراسان از خواب می پرد و قلبش تاپ تاپ می کند - تا سال ها دست از سرم بر نمی داشت.

گذشته از کابوس، ذهنم تا همین اواخر درگیر سوال های بی جواب بود:

چه می شد اگر ترم اول را جدی می گرفتم؟ چه می شد اگر آن ترم کذایی را مرخصی می گرفتم؟ چه می شد اگر خجالتی نبودم و برای گرفتن حقم از نمره ریاضی 1 سماجت می کردم؟ چه می شد اگر کارمند دفتر علوم پایه درست رفتار می کرد؟ چه می شد اگر...