نفر چهارم هم رفت

دیشب خبر ناگواری شنیدم. مهدی حائری زاده، همدوره ای مدرسه علامه حلی، بر اثر خونریزی مغزی درگذشت. مهدی فارغ التحصیل مهندسی عمران از دانشکده فنی دانشگاه تهران، متأهل و دارای دو فرزند بود. او مبتلا به بیماری MS بود ولی دلیل مرگش فشار خون بالا بوده نه بیماری اش. مهدی پسر رو راست، معتقد و شوخی بود. هرگز لبخندها و جوک گفتن هایش را فراموش نمی کنم. جوک هایی که قبل از تمام شدنشان، خودش شروع می کرد به خندیدن. خاطرات زمانی که دنبال زن گرفتن بود و با لهجه خاص خودش سیر تا پیاز ماجرا را برای اطرافیان تعریف می کرد هنوز جلوی چشمانم است.

سال 78 در مسیر کلاس آلمانی توی تاکسی نشسته بودم. نزدیک میدان هفت تیر روزنامه ایران را باز کردم و یکه خوردم: «حسین طلوع شریفی، نابغه جوان فیزیک در حادثه سقوط از کوه درگذشت». حسین، همدوره ای مدرسه علامه حلی، پسر محجوب و ساده ای بود. جزو تیم اعزامی به المپیاد فیزیک بود. شریف کارشناسی ارشد مکانیک می خواند و پیش از شناسایی جسدش که در کوه های درکه پیدا شد، مدت ها مفقود الاثر بود و کسی نمی دانست کجاست. آخر هم معلوم نشد چه بلایی سرش آمد. کسی نفهمید آیا خودکشی کرد یا از کوه پرت شد یا از کوه پرتش کردند. هرگز قیافه معصوم و حالت صحبت کردن بی شیله پیله و صمیمی اش را فراموش نمی کنم. بارها درکه دیدمش. حسین خیلی خودمانی و خاکی بود. روزنامه ایران و همشهری را که گزارش هایی همراه با عکس حسین چاپ کردند هنوز توی کمد خانه در تهران نگه داشته ام.

سال 76 خبر مرگ ناگهانی دوست صمیمی ام، پوریا حباب را شنیدم. باورم نمی شد. حتی وقتی حجله اش را دم خانه دیدم نمی توانستم خبر را بپذیرم. تا چند روز حالم گرفته بود. پوریا، همدوره ای مدرسه علامه حلی، پسر باهوش و خونگرمی بود. برق- کنترل شریف خوانده بود. تازه فوق لیسانس قبول شده بود، تازه ایران وانت مشغول به کار شده بود، تازه ازدواج کرده بود. در راه برگشت از کرمانشاه تصادف کرد و ضربه مغزی شد. پوریا رفته بود کرمانشاه تا فیلم عروسی اش را از عمویش بگیرد. یکی از دوستان نقل می گفت بدن پوریا هیچ صدمه ای ندیده بود. شاید اگر به جای رنو سوار ماشین دیگری بود و کمربند ایمنی داشت، الآن هنوز زنده بود. پوریا بیماری قند داشت و گاهی بر اثر پایین افتادن بیش از حد قند خون (بر اثر تزریق انسولین) به حالت کما می رفت و مثل آدم های مست می شد. آن وقت بود که تمام رازهای زندگی اش را به مخاطب می گفت و راستگویی اش گل می کرد.

سال آخر دبیرستان کنار هم می نشستیم. هرگز نگاه تحلیلی اش به فیزیک را فراموش نمی کنم. همین طور شب های درس خواندن برای کنکور که گاهی تا نزدیک صبح تلفنی صحبت می کردیم. کلاً بیشتر مواقع صحبت های تلفنی مان ساعت ها طول می کشید. پوریا دست لاغر و سفتی داشت و موقع دست دادن، محکم دست مخاطب را فشار می داد. گاه گاهی پیش از شروع کلاس می رفت اسم کوچک نیوتون را به انگلیسی (Sir Isaac) گوشه تخته سیاه کجکی می نوشت. آگهی ترحیمش را هنوز دارم. مزارش را در بهشت زهرا پیدا کردم و یک بار رفتم سر خاکش. به کاجش آب دادم. روی سنگ قبرش نوشته بود «دانشمند جوان پوریا حباب» و معادله انرژی معروف اینشتین E=mc*2 را هم حک کرده بودند. اما اگر از من می پرسیدند، می گفتم نام ایزاک نیوتن را به همان شکلی که پای تخته می نوشت روی سنگ مزارش حک کنند.

سال 72 سید محمد جواد حسینی، همدوره ای مدرسه علامه حلی، بر اثر خونریزی مغزی ناشی از بیماری ارثی «گره مغزی» در گذشت. محمد جواد در دانشگاه شهید بهشتی شیمی می خواند. پسر کم حرف و محجوبی بود. صورتش گرد و تپل و گونه اش همیشه سرخ بود.

جمعه شب است. برای تمام درگذشتگان طلب آمرزش می کنم، فاتحه می خوانم و می روم تا برایشان عود بسوزانم...